Podstawa wiary

Pismo Święte jest jedynym źródłem, doskonałą podstawą i jedyną wytyczną wiary, nauki i życia. Bóg powiedział wszystko przez Swoich proroków w Starym i przez apostołów w Nowym Testamencie. Biblia jest kompletnym świadectwem Boga, do którego - jak do testamentu - nie wolno niczego dodawać.

Wolna Misja Ludowa Krefeld różni się od wszystkich poprzednich ruchów rozbudzeniowych, które były dane zborowi Chrystusa od czasu reformacji. Wszystkie te ruchy założyły własne zbory i zorganizowały się w związek. My zwiastując objawione Słowo, przedstawiamy cały plan Boży, który jest konieczny do zakończenia. W tym sensie posługa ma osiągnąć wszystkie istniejące zbory, cały lud Boży bez względu na przynależność wyznaniową. Z tego zwiastowania nie powstają nowe zbory, które byłyby podporządkowane Misji w Krefeldzie - rezultatem musi być i będzie przygotowany zbór Jezusa Chrystusa, który On sam wywołuje zewsząd.

Nasza wspólnota nie rości sobie żadnego prawa do bycia jedynie zbawiającą, lecz jako część »eklezji« ma tworzyć ze wszystkimi wywołanymi i wybranymi żywy zbór żywego Boga. Nie powołuje się na żadnego człowieka jako na założyciela, lecz jest kontynuacją ostatnich rozbudzeń Ducha Bożego, której cel zawiera się w stwierdzeniu, iż Pan sam buduje i sam ukończy Swój zbór.

Zwiastowanie Słowa w związku z wieczną Ewangelią Jezusa Chrystusa ma zawsze - według Pisma Świętego - dwojakie działanie: po pierwsze uzmysławia człowiekowi sąd, mianowicie legalne skazanie za wszystkie wykroczenia, które popełniamy jako zgubieni ludzie; po drugie wiara płynąca z kazania Słowa jest Bożą mocą, która powoduje zbawienie duszy i całkowite usprawiedl iwienie tego, kto poddaje się Bożemu osądowi.

Usprawiedliwienie grzesznika nie oznacza jednak usprawiedliwienia grzechu. Tylko ten, kto przyjmie dla siebie osobiście Bożą ofertę łaski, dozna wybawienia i może sfinalizować swoje powołanie i wybranie. Kto ją odrzuci, zostanie odrzucony; kto jej nie przyjmie, nie zostanie przyjęty.

Pismo Święte jest jednoznaczne we wszystkim, o czym świadczy. Wieloznaczne jest tylko to, co się o nim mówi. Dlatego z miłości do objawionej prawdy Słowa zdecydowanie odrzucamy każdą interpretację.

Tylko to, co apostołowie pozostawili w Nowym Testamencie w formie pisemnej, jest naprawdę »nauką apostolską«. Tylko to, o czym Biblia naprawdę świadczy, jest »biblijne«. Tylko to, co pochodzi od samego Chrystusa, jest »chrześcijańskie«. Odrzucamy powzięte z biegiem historii Kościoła postanowienia soborów jako dodatki i sfałszowania oryginalnego Słowa.

Wiara w jednego prawdziwego Boga, oprócz którego nie ma żadnego i który objawia się w Swojej różnorodności jako Stwórca, Żywiciel, Zbawca, Król, Sędzia itd., jest wiążącym fundamentem naszej wiary.

Odrzucamy nicejsko-chalcedońskie wyznanie wiary jako ogólnie niebiblijne. Można w nim m. in. wyczytać: »... Syna Bożego Jednorodzonego, który z Ojca jest zrodzony przed wszystkimi wiekami, (Bóg z Boga), Światłość ze Światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego. Zrodzony a nie stworzony, współistotny Ojcu...«. W Biblii nie ma ani jednego miejsca, które choćby sugerowało narodziny Syna w niebie, którego miałby zrodzić Ojciec. Prawdziwe apostolskie wyznanie wiary znajduje się wyłącznie w Biblii. W historii dogmatów są kościelne wyznania.

Bóg jest jeden. Nie trzech jest wszechobecnych, wszechwiedzących i wiecznych; nie trzech dzieli się wszechmocą; nie trzech jest jedno, lecz jedyny, wszechmocny, wieczny Bóg, który od początku czasu obwieszczał się w różnoraki sposób, objawił się w Nowym Przymierzu ku naszemu zbawieniu jako Ojciec w niebie, w Synu jako Immanuel = »Bóg z nami« na ziemi i przez Ducha Świętego. »Syn« był zapowiadany przez cały Stary Testament, On jest spłodzony z Ducha, zrodzony przez Marię, jest Zbawicielem, który pojawił się w ciele, jest jest »pierworodnym« pośród wielu braci. Dzięki Jego zastępczej męce i śmierci wszyscy synowie i córki Boże zostali pojednani z ich Ojcem w niebie. Poprzez głoszenie Ewangelii o Jezusie Chrystusie chcemy zaznajomić ludzi z Bożym zbawieniem, tak iż mogą doświadczyć własnego przeżycia zbawienia. Tak człowiek dożywa nawrócenia - zmiany nastawienia: opuszczając szeroką drogę, odnawiając się wewnętrznie, dożywając przez Słowo i Ducha znowuzrodzenia ku żywej nadziei.

Bóg stworzył człowieka na Swój obraz, by mógł mieć z Nim społeczność. Relację Stwórcy ze stworzonym przez Niego człowiekiem przerwał upadek w grzech.

Upadek w grzech zakończył się zwiedzeniem, z którego powstało nasienie. Dlatego Pan od razu po upadku ustanowił nieprzyjaźń między oboma nasionami i skazał Ewę na rodzenie dzieci w bólach.

W tym samym kontekście została dana pierwsza obietnica Mesjasza, który miał przyjść przez kobietę jako »boskie nasienie« i zdeptać głowę przeklętemu wężowi.

Na początku naturalnego stworzenia szatan popchnął ludzkość do upadku w grzech, ponieważ zwiódł Ewę, a Adam popełnił przekroczenie. W ten sposób szatan zapewnił sobie wpływ i władzę nad całym stworzeniem, które z powodu nieposłuszeństwa i występku zostało oddzielone od Boga i było skazane na śmierć.

Na początku nadnaturalnego stworzenia Bóg za pomocą drugiego Adama wydarł szatanowi z rąk upadłą ludzkość, zacieniając Marię. W ten sposób przez spłodzenie z Ducha narodził się na ten świat Syn Boży, by poprzez zbawienie i pojednanie naprawić szkodę i w ten sposób przywrócić społeczność z Bogiem.

Tajemnica zbawienia upadłej ludzkości polega na tym, że sam Zbawiciel jako Słowo, które było na początku, stał się ciałem, a więc stuprocentowym człowiekiem, by w ten sposób umrzeć w Swoim fizycznym ciele i poprzez zmartwychwstanie pokonać piekło i śmierć. Ponieważ upadek w grzech nastąpił w ciele i krwi, dlatego konieczne było, by Zbawiciel dokonał zbawienia upadłej ludzkości w Swoim fizycznym ciele, przelewając na krzyżu na Golgocie Swoją świętą krew, w której było boskie życie.