Wodny chrzest

Według apostolskiego wzoru chrzczone są tylko osoby, które uwierzyły, zgodnie ze Słowem zmartwychwstałego Pana: «Kto uwierzy i ochrzczony zostanie...». Następuje to poprzez jednokrotne zanurzenie, jak praktykowano jeszcze w pierwszych stuleciach po czasie apostołów. Pokrapianie i polewanie pozbawione jest wszelkiej biblijnej podstawy i pochodzi z epoki przymusowej chrystianizacji. I tak jest jeszcze dzisiaj, ponieważ w gruncie rzeczy przymus stosowany jest także na niemowlęciu, które w ogóle nie może się wypowiedzieć.

Piotr, mąż pierwszej godziny, powiedział w dniu powstania nowotestamentowego zboru jako Boży pełnomocnik pod wpływem Ducha Świętego: «Upamiętajcie się i niechaj się każdy z was da ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a otrzymacie dar Ducha Świętego» (Dz. Ap. 2, 38), ponieważ: «... w imię jego ma być głoszone wszystkim narodom upamiętanie dla odpuszczenia grzechów» (Łuk. 24, 47). W chrzcie osoba, która uwierzyła, poświadcza, iż otrzymała przebaczenie grzechów, i na potwierdzenie w posłuszeństwie daje się ochrzcić.

Tak głosili apostołowie, także Filip i Paweł, i wypełniali rozkaz misyjny z Mateusza 28, 19 dosłownie. Nie powtarzali zadania jako formułki, lecz zrozumieli, że chodzi o nowotestamentowe imię Jezus, w którym jeden Bóg objawił się jako Ojciec, Syn i Duch Święty i w którym jedynie jest Boże zbawienie. Ponieważ tak przykazał Pan: «... chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego». Bóg jest Ojcem, ale to nie jest imię. Także Syn nie jest imieniem, lecz określa, czym On jest. Również Duch Święty to nie imię. To są określenia. Jedno imię Ojca, Syna i Ducha Świętego, w które ma być chrzczone, brzmi: Pan Jezus Chrystus. To jest prawdziwa nauka i praktyka apostołów. W ten sposób wszyscy w prachrześcijaństwie byli ochrzczeni w imię Jezusa Chrystusa i to, jak potwierdza historia Kościoła, jeszcze na długo po czasie apostołów.